شخصیتهای نامی جهان اندیشه و عرفان: فصل اول: نویسندگان، فصل دوم: عارفان و صوفیان
غلامحسین ساعدی (1314ـ1364خ) در تبریز متولد شد. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی و دبیرستان، به تحصیل در دانشگاه تهران در رشتهی روانپزشکی مشغول شد. از اواخر دههی سی به طور جدی به نوشتن پرداخت و حتی در این کار بر طبابت پیشی گرفت. وی با وجود عمر کوتاه، از نویسندگان پرکار جامعهی نویسندگان فارسی است. داستانهای مساعدی اغلب دارای مناظری تأثربار، رقّتانگیز است و قهرمانان پریشانند. موضوع نوشتههای او شامل داستانهای کوتاه، رمان، نمایشنامه، فیلمنامه، لالبازی و تک نگاری است. از آثار او: آی باکلاه، آی بی کلاه، پرواربندان، ترس و لرز و... است. شاه نعمتالله ولی، صوفی و عارف قرن هشتم هجری قمری است که در «کوهبنان» کرمان به دنیا آمد. نسبت او را به امام محمدباقر(ع) میرسانند. وی بعد از کسب دانشهای مقدماتی به ویژه در بلاغت و فقه، به طی مراحل عرفان و وصول به حق و ریاضت و تزکیهی نفس پرداخت و سرانجام از دست «شیخ عبدالله شافعی»، مراد بزرگ عارفان رمان خود، خرقه پوشید. شاه نعمتالله ولی مدتی در یزد متعبد بود و در نهایت به ماهان آمد و در آن جا به ارشاد و تربیت مجذوبان مشغول گشت. مؤسس سلسلهی مشهور نعمتاللهی میباشد و در نود و هفت سالگی دعوت حق را لبیک گفت. کتاب حاضر، جلد چهارم از مجموعه مجلدات «شخصیتهای نامی جهان» با موضوع اندیشه و عرفان است. نویسنده در کتاب حاضر به شرح مختصر زندگی عارفان و نویسندگان مشهور ایران و جهان از روزگار دور تا دورهی معاصر پرداخته است.