سبد سفارش شما خالی است!

از زمان پیروزی انقلاب اسلامی، دو رویکرد کلی درباره مناسبات سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پدیدار شد. رویکرد مقاومت محور با تکیه‌بر اصول اساسی انقلاب اسلامی بر ادامه سیاست مبارزه با استکبار جهانی تأکید دارد که بر اساس آن باید حمایت از جهان اسلام، جریان‌های نهضتی و مستضعفان در دستور کار نظام سیاست‌گذاری خارجی قرار گیرد. در مقابل، رویکرد سازش با نگاهی منفعت محور و با تأکید بر گستره تهدیدات و جهانی علیه ایران، خواستار عقب‌نشینی از سیاست‌های مقاومت محور و در پیش گرفتن تعامل و همکاری کشور با قدرت‌های جهانی ازجمله آمریکا به‌منظور ایجاد گشایش‌های اقتصادی و سیاسی است. کتاب حاضر به بررسی اندیشه‌های دوگانه این رویکردها در ابعاد نظری و عملی پرداخته و پیامدهای ناشی از پیگیری هریک از این ایده‌ها را مورد واکاوی قرار داده است.