سبد سفارش شما خالی است!

تراژدی، رغم نورتروپ فرای، مفهومی از شالودۀ طبیعی و معتبر شخصیت انسان را وضع می‌کند. در رمانش و ملودرام شخصیت‌ها به طور عمده شخصیت‌هایی رویایی هستند، ولی در تراژدی شخصیت‌ها از قید توهم و رویا خلاص می‌شوند، زیرا نظم حقیقی طبیعت یا عالم است که عرضه می‌شود. هم‌چنین در تراژدی، مخمضه حقیقی است و قهرمان از آن رو قهرمان است که فارغ از هر نوع توهم و اغفال با مخمضه رو در رو می‌شود. در کتاب حاضر تراژدی در یونان باستان بررسی شده است و مسالۀ بنیادی آن، پاسخی است به کتاب نیچه: "فلسفه در عصر تراژیک یونانیان"، که ما آن را بی‌توجهی نیچه می‌دانیم و درک عصر تراژیک یونانی‌ها از عصر تراژدی‌ها و تراژدی‌نویس‌ها و فلاسفۀ یونان، و از دید نگارندۀ این کتاب، زمانۀ چنین تعیناتی زمانه‌ای سیاسی در یونان است تا زمانه‌ای تراژیک؛ زیرا تراژدی چونان یک نوع نمایشی، بیان‌گر زیستن در یک وضعیت تراژیک در عصری قدیم‌تر است و نمی‌تواند حاصل زیستن در یک موقعیت تراژیک باشد. نویسنده در این کتاب، اثبات کرده است که سیاسی‌نگری بر شئون زندگی آن‌ عصر یونانی‌ها غلبه داشته است. به طور کلی در تراژدی، در رویارویی تراژیک انسان با هستی ـ که این هستی همان هستی خود انسان است ـ ماجرا با کیفیتی از بن متفاوت روی می‌دهد: انسان، معصومانه خطا می‌کند (زیرا غیرسیاسی است) و به افق‌های روشن و یک امکان عالی بشری، که همانا تشخیص‌یافتگی و یافتن قوۀ تشخیص است، دست می‌یابد و با خداوندان خیر و شر دیدار می‌کند.