سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، در قالب تزهایی نه‌گانه از ارتباط نوشتار با سیاست، سکوت، سانسور، ولگردی، ترجمه، حیوان، مرگ، فرهنگ و ... می‌گوید؛ و راهش را از میان قرائت آثاری ناهمگون پیش می‌برد؛ آثاری از «والت ویتمن»، «کارل مارکس»، «ژرژ باتای»، «فردینان سلین»، «مولوی»، «ژرا دو نرال»، «صادق هدایت»، «رضا براهنی»، «برتولت برشت»، «جیمز جویس»، «هومر»، «ژیل دلوز»، «لائوزه»، «نیما یوشیج» و «ژاک دریدا». در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «باید میان ادبیات سیاسی و سیاست ادبیات تمایزی روشن گذاشت. ادبیات سیاسی فاقد سیاست است، چراکه متعلق به وضعیت موجود و پاسدار آن است. سیاست ادبیات ذاتی نوشتار است».