سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در پژوهش حاضر نقش قوّة خیال در پدیدة وحی از دیدگاه «محمدبن محمد فارابی» (260 - 339 ق) و «محمدبن ابراهیم صدرالدین شیرازی» (979 - 1050 ق) مورد بررسی قرارداده است. فارابی وحی را بیشتر از جنبة معرفت‌شناختی بررسی کرده است. به همین دلیل تأکید خود را بر بررسی قوای عقلانی و ادراکی بشر به ویژه قوّة خیال مبتنی ساخته است. ملاصدرا نقش محوری را بر قوّة ناطقه محوّل کرده و نقش خیال را حدّ تبدیل آن معارف به صور حسّی تنزل داده و معتقد است روح انسان نبی بعد از کسب نور معرفت در اثر تهذیب نفس به عقل فعّال یا روح قدسی تبدیل می‌شود. در کتاب حاضر، رویکرد این دو فیلسوف تبیین و مقایسه شده و نتایج حاصل از آن ارائه شده است.