سبد سفارش شما خالی است!

از زمان ورود اسلام به ایران تا دورۀ کریمخان زند در قرن دوازدهم هجری، دیلمیان (آل زیار و آل بویه) تنها فرمانروایی‌های خالص ایرانی هستند که بر بخش‌های حساسی از ایران فرمان رانده‌اند و از این روی در تاریخ دورۀ اسلامی ایران جایگاهی ارجمند دارند. به ویژه این که اینان توانستند برای نخستین بار پس از شکست ایرانیان از عرب‌ها نقش تعیین‌کننده‌ای در بغداد داشته باشند. آل بویه یا دیلمیان، سلسله‌ای از امرای دیلمی هستند که چند شعبۀ مختلف از آن‌ها با عناوین دیالمۀ فارس، بغداد، ری، اصفهان، همدان و کرمان، روی هم‌ رفته، از حدود سال 320 تا سال 448 هـ . ق در ولایات فارس، عراق، خوزستان، کرمان، ری و همدان سلطنت کرده‌اند. آل بویه بر بغداد تسلط پیدا کردند و با عنوان شاهنشاه در مساجد و منابر بغداد برای خویش خطبه خواندند و خلافت عباسیان را به نهایت ضعیف کردند. آل زیار نیز که سلسله‌ای ایرانی بودند از حدود سال 316 هـ . ق تا 435 هـ . ق در حدود گرگان، طبرستان و گیلان حکومت می‌کردند و موسس آن مردآویج زیاری بود که نسب خود را به شاهان قدیم ایران می‌رساند. نگارنده در کتاب حاضر به تاریخ دیلمیان شامل آل زیار و آل بویه و هم‌چنین علویان طبرستان پرداخته است. کتاب، جلد سوم از مجموعۀ "سده‌های گمشده" می‌باشد. نویسنده در کتاب تلاش کرده تا برای آشتی دادن خوانندگان با تاریخ، تا حد امکان از کسالت‌بار و ملال‌آور بودن سنتی تاریخ، که منجر به برداشت‌ها و دریافت‌های کلیشه‌ای می‌شود، بکاهد.