سبد سفارش شما خالی است!

عرفان نظری بعد از «محیی‌الدین عربی»، به‌عنوان یک پدیده مجزا پا گرفت و سپس ملاصدرا توانست بخش عظیمی از مواجید عرفانی را با زبان فلسفه برای تاریخ و جامعه علمی تقریر کند. باید به این نکته نیز توجه کرد که اساسا در مسیر رشد علم عرفان، با اندیشمندان بی‌شماری در علم عرفان مواجه بودیم که چه بسا صاحب کشف و شهود نبودند، اما می‌توانستند در فضای علم عرفان نظری دست به تحقیقات بزنند؛ به‌ویژه اگر بنا بر این بود که این دریافت‌ها را تا ساحت اقامه شریعت امتداد دهند که این نکته، ویژگی دوران متأخر است. در این فضا، تسلط به یافته‌ها و تعلق به تاریخ و تراث علم عرفان نظری بیشتر مورد نیاز بود و از این جهت، دانش عرفان نظری توانست نقش بسزایی در علومی مانند تفسیر، اخلاق، کلام و حتی تبیین آداب شریعت و امثال این موارد داشته باشد. بر این اساس، اینکه حضرت امام خمینی (ره) در چه جایگاه عرفانی و سلوکی است اساسا مسئله این پژوهش نیست. این پژوهش بنا دارد، تقریری از اقدامات علمی این شخصیت کم‌نظیر تاریخ اسلام را ارائه دهد؛ تقریری که بتواند انسجام کار علمی او و جهت‌گیری آن را در تاریخ تطور دانش عرفان، تبیین کند.