سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده کتاب حاضر، هنر اسلامی را به لحاظ تاریخی بررسی کرده و عنوان می‌کند که این نوع از هنر مسیر خود را از مفهوم غربی آن جدا کرده است. از دیدگاه وی زیبایی‌شناسی غربی بیشتر با جسم انسان سروکار دارد اما هنر اسلامی بیشتر بر مبنای مفاهیم انتزاعی استوار است و در ادامه این خصوصیت را به آثار معماری و به‌ویژه معماری جهان اسلام نسبت می‌دهد که هنر معنای قطعی، تام و مطلقی را به مخاطب انتقال نمی‌دهد، بلکه معنا را با نوعی ابهام در هم می‌آمیزد. نویسنده سعی دارد این ویژگی را با توسل به دیدگاه‌های زبان‌شناختی تبیین کند.