سبد سفارش شما خالی است!

ادبیات کلاسیک فارسی همواره از ادبیات معاصر فاصله داشته است. نگرش شاعران و نویسندگان کهن به انسان و جهان، عمدتا نگرشی الهی بوده است. از نگاه آنها تنها در سایة خداست که انسان پدیدار می‌شود و معنا می‌یابد؛ اما مرکز ثقل ادبیات معاصر، خود انسان و مسائل آنی و عینی اوست. کتاب حاضر به شیوة مواجهة نگارنده با متون ادبی و ادبیات اختصاص دارد. بخش یکم عمدتا دربارة ادبیات کلاسیک است. این بخش، با نگاهی به تاریخ ادبی ایران آغاز می‌شود که مروری است به سیر تحول ادبیات فارسی از طلیعة آن در نیمة قرن سوم هجری تا امروز. سپس نگارنده گفتارهایی را ذکر کرده که موضوع آنها بررسی آثار برخی از بزرگ‌ترین شاعران و نویسندگان ایرانی از قرن چهارم تا هفتم هجری است. بخش دوم مختص شعر، مخصوصا شعر معاصر است. «بزرگ‌ترین داستان‌نویسان ایران در قرن بیستم» بخش دیگری از کتاب است که ویژة نثر و داستان‌نویسی است. این بخش با ترجمة دو مقاله دربارة داستان‌نویسی عرب و ویژگی‌های حماسه به پایان می‌رسد. «رابطة هنر و امنیت در تاریخ ادبیات» سرآغاز بخش پایانی کتاب است که شامل برخی مباحث نظری در تاریخ ادبیات و نقد ادبی ایرانی است.