سبد سفارش شما خالی است!

ویلن، مهم‌ترین ساز از دسته‌ی سازهای زهی با زنگ‌هایی صدایی و عضو همیشگی ارکسترهای کوچک و بزرگ است. آرشه‌ی این ساز از موی دم اسب ساخته شده و به کولیفون (نوعی صمغ گیاهی) آغشته می‌شود. ساخت این ساز در قرن شانزدهم به وسیله‌ی شخصی با نام "کاسبارو برتولوئی" از اهالی ایتالیا صورت گرفته و تکامل ساخت آن تا قرن هجدهم به وسیله‌ی افرادی چون "استرادی واریوس"، "آماتی" و "گوارنری" انجام پذیرفت. چهار سیم ویلن به ترتیب SOL2, Re3, La3, Mi4 کوک می‌شوند. این سیم‌ها در قدیم از زه (روده‌ی گوسفند) ساخته می‌شده اما امروزه سیم اول از جنس فولاد و سه سیم بم‌تر؛ از نقره و آلومینیم روکش‌ می‌شوند. کتاب حاضر پس از ذکر چگونگی ساخت ویلن در ایران، تاریخچه‌ی ویلن در ایران، معرفی ویلنیست‌های ایرانی، تکنیک‌های آرشه‌گذاری و چگونگی کوک ویلن به درج قطعاتی برای تکنوازی ویلن، و قطعاتی از ناصر خدیوی، انوشیروان روحانی و پرویز یاحقی پرداخته است.