سبد سفارش شما خالی است!

نوشتار حاضر، تلاشی است در شناخت و نقد و بررسی آرای شریعتی درباره‌ی مفهوم "سنت"، "مدرنیته" و "قدرت". در کتاب آمده است: "شریعتی تحقق مدرنیسم (نوگرایی و نواندیشی شرقی) را منوط به ایجاد پروتستانتیسم اسلامی جهت گسترش رنسانس و نوزایی فکری ـ فرهنگی می‌دانست. از نظر شریعتی پیمودن راه پیشرفت و ترقی شرقی متفاوت از راهی بود که غرب طی کرده، منتها پندگیری آگاهانه از تجربه و مدرنیسم در غرب را باور داشت اما هیچ گاه در برابر آن تسلیم نشد. به همین خاطر تلاش کرد که با طرح مجدد دوران طلایی در تاریخ گذشته و با بازخوانی اسطوره‌ای ـ موعودی از این دوره قرون پیش را برای الهام‌گیری عنصر ایرانی مسلمان امروز تبلیغ و ترویج کند. از این رو به معرفی نهضت شعوبیه پرداخت و عصر طلایی ایرانیان را در آن قرون در برابر عصر انحطاط ایرانی ـ اسلامی صفویه مطرح کرد. زیرا تاریخ از نظر وی عبارت از تمدن انسان بود. وی با توجه به تاریخ گذشته راه رشد و علت انحطاط جامعه را برای معاصران توضیح داد و در دیدگاه‌ وی، حال و گذشته در صورت پیوندی خلاق و بینشی درست، می‌توانند آینده را بسازند. قصد شریعتی از بازخوانی عصر طلایی ایرانی ـ اسلامی علاوه بر الهام‌گیری برای روشنفکران، ایجاد امید برای اعتراض به رکود فکری ـ فرهنگی جامعه بود".