ناصرخسرو قبادیانی (شاعری، سیاسی، مبارزی بیباک و ظلمستیزی بیپروا)
در سال 394 هجری قمری، در قبادیان بلخ کودکی پا به عرصهی وجود گذاشت که شاعری مجاهد و نقادی بیباک و دانشمندی فرزانه شد. "ناصر خسرو قبادیانی بلخی"، سخن سالاری که یکی از ارکان شعر پارسی است و بر شاعران بعد از خویش، تاثیر گذاشته و نیز آثاری گرانسنگ برگنجینهی ادب پارسی افزوده است. همچنین وی اندیشمندی است که همچون "سنائی غزنوی" در اثر تحول و دگرگونی روحی و روانی که برجانش متولی شد، حادثهای شگفت را در تاریخ ادبی ایران آفرید. کتاب حاضر در هفت فصل تنظیم شده است. در فصل نخست به زندگانی شاعر، در فصل دوم به دگرگونی و تحول روحی، روانی و معنوی شاعر، و در فصل سوم به تشریح مذهب اسماعیلیه و نقش شاعر در این مذهب پرداخته شده است. در فصل چهارم با عنوان بیزار از زیباییهای طبیعت به بیزاری شاعر از مدح طبیعت اشاره گردیده و خاطرنشان میشود که در تفکر ناصرخسرو قبادیانی، توصیف این زیباییهای طبیعی، کاری درخورشان یک شاعر مبارز و مردمی نیست. در فصل پنجم تا هفتم تحت عنوان "خرد، دین، دانش، زیربنای تفکر و اندیشهی شاعر" به بررسی نظرات شاعر در زمینهی خرد و خردورزی، دین و دانش و فرزانگی پرداخته شده است. مطالب کتاب با شعرهایی از شاعر مذکور و شاعران دیگر که به بحث گذاشته شدهاند همراه است.