سبد سفارش شما خالی است!

در شاهنامه فردوسی همانند اوستا، شمال سرزمین دیوها معرفی نمی‌شود. دیوها در شاهنامه فردوسی اگر چه به‌ظاهر زره می‌پوشند و نبرد می‌کنند و از شکلی به شکل دیگر مبدل می‌شوند ولی در بن‌مایه‌های این داستان‌ها، دیو درونی می‌باشند. از زمانی که زرتشت دیوها را حاکمان سرزمین پلیدی معرفی نمود و آنان را اورنگ خدایی به زیر آورد. همواره آنان در فرهنگ ایرانی مورد لعن و نفرین قرار داشته‌اند. درواقع ماهیت دیوها در فرهنگ ایرانی معلوم و مشخص است، تنها مصداق آن در هر دوره متفاوت می‌شود. با کمی دقت می‌توان دریافت که فردوسی اخبار به دست آمده در خصوص دیوها را با ظرافت خاصی ارائه می‌دهد و خیال‌پردازی شاعرانه وجود ندارد. درواقع دیوها در شاهنامه فردوسی دارای شناسنامه و ردپای چند هزارساله هستند. کتاب حاضر با هدف بررسی تاریخ دیوها به رشته تحریر درآمده است.