سبد سفارش شما خالی است!

آدم‌هایی که برای زیستن در دنیا از شیوة آزادی دین‌داری استفاده نمی‌کنند و تصمیم می‌گیرند که فقط دین‌دار باشند، به زودی متوجه می‌شوند که در گذرگاه‌هایی از مسیر زندگی، با آن‌چه که منتظر آن بوده‌اند، جور درنمی‌آید. به عنوان نمونه زمانی که آدمی دعا می‌کند و مستجاب نمی‌شود، کم می‌آورد و نمی‌تواند بفهمد که پشت این پرده چه چیز است. گاهی شک می‌کند و گاهی ترجیح می‌دهد که همه‌چیز را به گردن گناه خودش بیندازد. ممکن است هریک از دو توجیه درست باشد، اما مهم‌ترین نکته آن است که خداوند با این شیوه ما را متوجة دو مسالة مهم؛ یعنی «آزمون» و «میزان اراده»مان می‌کند. شیوه‌ای که آشکارا لب به سخن می‌گشاید و می‌گوید انسان شدن رنجی است که آدمی باید آن را بپذیرد تا به سعادت ابدی برسد. نگارنده در کتاب حاضر، با بیان تجربه‌های معنوی خود در قالب نوشته‌های ادبی و روان، سعی دارد تا ضمن بررسی رابطة دین‌داری با دنیای امروز، به بیان این نکته بپردازد که در مسیر انسانیت، تحمل رنج‌ها و مشقت‌ها است که انسان را به سوی انسانیت سوق می‌دهد.