تاخر
معماری جدید / فضا و زمان
آیزنمن در این کتاب، با ارجاع دادن به مطالعه تئودور آدورنو درباره آخرین آثار بتهوون ایجاد شده را در آثار متأخرش اشاره دارد، مسئله تأخر را مطرح میکند. آیزنمن در این کتاب، با تحلیل آثاری از آدولف لوس، آلدو رسی و جان هیداک با مطرح کردن مسئله برخورد به مثابه نوعی دیرکرد زمانی در آثار این معماران، ظرفیت انتقادی معماری را توسعه بخشیده است. تأخر با رهایی از محدودیتهای سبکی اثر معماری در خارج از ویژگیهای زمانی خود حرکت میکند و نوعی نابهنگامی زمانی را میتوان در این آثار رصد کرد. وضعیت تأخر امکان کشف حالتی انتقادی را فراهم میکند که در آن، ابداع فرم جدید، هدف معماری انتقادی نیست.