سبد سفارش شما خالی است!

دولت «عِلّیه ایران» یا «ممالک محروسه ایران» یا «ایران قاجاری»، نام دولتی است که از سال 1175 تا 1304 بر ایران به مدت حدود 130 سال فرمان راندند و دودمان قاجار بر آن حاکم بود. بنیان‌گذار این کشور، «آقامحمدخان قاجار» است. او پس از فتح قفقازیه و سرکوب همه امرا و حکام داخلی در تهران مستقر شد و آن را «دارالخلافه» نامید. آشنایی با تمدن غرب و معاهده‌های مهم موجب آغاز انقلاب مشروطه شد. بعد از انقلاب مشروطه که در زمان مظفرالدین شاه انجام شد، «محمدعلی شاه» پادشاه بعدی، با آن مخالفت کرد و مجلس را به توپ بست. کشمش‌های داخلی و خارجی موجب ناآرامی در مملکت شد و آخرین پادشاه قاجار، «احمدشاه قاجار» بود که در سال 1304 برکنار شد و «رضاشاه پهلوی»، شاه ایران شد. در این کتاب «سیر رویدادهای فروپاشی حکومت قاجار» در چارچوب مباحث «رابطه حکومت مرکزی با اقوام جنوب»، «تثبیت قدرت دولت مرکزی در خوزستان» و...، بررسی می‌شود.