سبد سفارش شما خالی است!

مولف در این کتاب به پنداشت‌های اساطیری پیشینیان درباره زمان و تاریخ اشاره نموده و از طریق نمادها، افسانه‌ها و آیین‌های باستانی و تفسیر آنها، این نتیجه را به دست می‌دهد که انسان مذهبی در جوامع باستانی به دو نوع زمان معتقد بوده است :یکی زمان عادی که به صورت استمراری برگشت‌ناپذیر همه چیز را به نابودی می‌کشد و دیگری زمان مقدس که برگشت‌ناپذیر نیست و با حرکت دوری خود در حال نو شدن و تکرار است .موضوعی که در این کتاب به وضوح مشاهده می‌شود شرح عصیان جوامع باستانی است علیه زمان نابودگر و دل تنگی و اشتیاقشان برای بازگشت به زمان ازلی .