سبد سفارش شما خالی است!

پدیدارشناسی تأثیر قابل ملاحظه‌ای در تاریخ فلسفه غربی جدید داشته است. می‌توان گفت، این جنبش با هوسرل شروع و به شیوه‌های متفاوتی توسط متفکران دیگری، مانند هایدگر ادامه پیدا کرد، پیش از آن که توسط متفکران دیگری از قلمرو فلسفه، جامعه شناسی، مردم شناسی در عصر جدید تغییر شکل داده باشد. چنین جنبشی برای نخستین بار، با هوسرل و با اثر او، به نام پژوهش‌های منطقی شروع شد که در آن از روان‌شناسی انتقاد شده بود. پدیدارشناسی به مطالعه ساختار آگاهی به عنوان تجربه‌ای از نقطه نظر چشم انداز اول شخص می‌پردازد و آن را به عنوان ویژگی اساسی و نیت مندی تلقی می‌کند. شکل‌های متفاوت پدیدارشناسی وجودی و هرمنوتیک را می‌توان به هایدگر و طرح هستی شناسی بنیادی وی منتسب کرد که این مفهوم، تأثیرات مختلفی بر متفکرانی نظیر ژان پل سارتر، سیمون دوبووار، هلی لفبور، کالوین اُشراک، جیانی واتیمو، از خود بر جای گذاشت.