سبد سفارش شما خالی است!

هر قوم و قبیله‌ای، فرهنگ ویژه و سرگذشت خاصی دارد. در این میان بویراحمد نیز، از این قاعده مستثنا نیست. با گذر در تاریخ ایران، به غلط به نکته‌ای می‌رسیم که موجب شگفتی می‌شود و آن این که، بویراحمدی‌ها قتل و غارت را در ایران رواج داده‌اند. بی‌شک در معرض دزدی و غارت در بویراحمد، نویسندگان چنان افراط کرده‌اند که جنگ سمیرم را که نتیجة اتحاد بویراحمد و ایل قشقایی بوده و در تاریخ با عنوان جنگ سمیرم ثبت شده است، به نام غارت از آن نام برده‌اند. در سال 1322 که پیمان «چم اسپید» میان بویراحمدی‌ها و قشقایی‌ها بسته شد، دو ایل روابط نزدیکی برقرار کردند و به دنبال همین روابط تصمیم به غارت سمیرم و خلع سلاح پادگان آنجا را گرفتند. در سال 1325 ساکنان بویراحمد علیا با همکاری «حیات داوودی‌ها» و قشقایی‌ها تصمیم به غارت کازرون گرفتند. این غارت به نیروی درخور توجهی نیاز داشت. از این رو، ایل ممسنی در جنوب بویراحمد علیا و ایل بزرگ قشقایی به سرداری «ناصرخان» و «خسروخان» قشقایی متحد شده، به اتفاق ایل حیات داوودی به سرداری «فتح‌الله خان حیات داوودی» که از جنوب حرکت نموده بود، کازرون را خلع سلاح و پس از آن، شهر را نیز غارت کردند. بی‌تردید هدف از این اتحاد، غارت جایی نبوده است، بلکه اینان با یک‌دیگر متحد شده بودند تا ضمن خلع سلاح پادگان‌های جنوب اهداف دیگری را دنبال کنند که به علت به وجود آمدن اختلاف میان بویراحمد و قشقایی آنچه را در نظر داشته‌اند عقیم مانده است. در کتاب حاضر بر اساس مستندات تاریخی به بررسی سرگذشت ایلات بویراحمد، قشقایی، بختیاری و ممسنی در طول دوره‌های زندیه، قاجاریه و پهلوی پرداخته شده است.