سبد سفارش شما خالی است!

شکار یکی از اصلی‌ترین موضوعات مثنوی‌های حماسی- غنایی محسوب می‌شود. از دیرباز شکار حیوانات همواره در زندگی انسان‌ها نقش و اهمیت خاصی داشته است. شعر شکار یکی از کهن‌ترین گونه‌های شعر فارسی است و در شکل‌گیری بسیاری از داستان‌ها و صحنه‌های حماسی نقش داشته است. شکار در شاهنامه، هفت‌پیکر و گرشاسپ‌نامه بازتاب گسترده و زیبایی داشته و بخش جدایی‌ناپذیر زندگی امیران و پهلوانان به‌شمار می‌آمده است. فردوسی، نظامی و اسدی توسی در متون خود صحنه‌های بی‌نظیری از این رسم و آیین کهن را ارائه داده‌اند. در پژوهش حاضر به بخشی از آداب و رسوم و جلوه‌های شکار در این سه اثر پرداخته شده است.