آواز داوود
داستانهای کوتاه فارسی - قرن 14
کتاب حاضر، رمانی است در حیطة سیاهنویسی و زشتانگاری. در داستان هیچگونه نقطة روشنی یافت نمیشود. هر چه هست سیاهی و تباهی است؛ و شاید همین دلیلی باشد که در همان ابتدا خوانندهای را که فیالنفسه خواهان ادبیاتی اینچنین نیست و اصلاً شاید ادبیات برایش مقولهای جدی نیست واپس زند. پرداختن به اینهمه سیاهی، بهتنهایی البته امتیازی برای اثر محسوب نمیشود. مهم این است که چگونه به این مهم پرداخته شده باشد. تمام تلاش نویسنده در این اثر بر این نکته استوار بوده که ترسیم اینهمه پلشتی در خدمت ادبیات کار باشد، نه اینکه از ادبیات و هنر نوشتن بهره و وام گرفته باشد.