فلسفه مشاء: با تکیه بر اهم آراء ابنسینا
فلسفه اسلامی / ابنسینا، حسینبنعبدالله، 370 - 428 ق. - نقد و تفسیر / مشائیان
واژهی فلسفه ریشهی یونانی دارد و برگرفته از کلمهی ترکیبی فیلوسوفیا ـ به معنای دوستدار دانش ـ و مرادف پارسی آن لفظ دانش است. مشاء به معنای رونده یا بسیار رونده، عنوان یکی از مکتبهای بزرگ فلسفی است. دستگاه فلسفی مشائی که ستون فقرات و زنجیرهی حلقههای آن بر هستیشناسی استدلالی و برهانی استوار شده است. دقیقترین و سنجیدهترین روش برای پیجویی مسائل فلسفی به شمار میآید. ابوعلیسینا، حسین بن عبدالله معروف به شیخ الرئیس در قرن 4 و 5 هـ . ق میزیسته است. روش ابن سینا در مسائل فلسفی، استدلالی و عقلی است و در جهان اسلام آن را به عنوان تفکر برهانی و حکمت بحثی میشناسد. این روش همان شیوهی مشائیان و ابن سینا، رییس فلسفهی مشاء در دنیای اسلام است. فلسفهی مشائی را ارسطو پایهگذاری کرد و بعدها از راه اسکندریه و انطاکیه و راههای دیگر وارد جهان اسلام شد. مورخان آغاز رسمی فلسفه را در جهان اسلام با ابویوسف بن اسحاق الکندی میدانند، فلسفه سپس با ابونصر فارابی ادامه یافت و در دوران ابوعلی سینا به اوج رسید. ابن سینا نخستین کسی است که فلسفهی مشائی را به صورت مدون و نظاممند در جهان اسلام عرضه کرد. در کتاب حاضر مهمترین آرای ابن سینا دربارهی الهیات به معنای عام و خاص بیان شده است. افزون بر آن نویسنده گهگاه به تطبق دیدگاه ابن سینا با دیگر فلاسفه پرداخته است.