سبد سفارش شما خالی است!

در جلد ششم از مجموعة «تاریخ محلی انقلاب اسلامی» نقش علمای مشهد در روند انقلاب اسلامی بررسی می‌شود. پس از کودتای 1299 ش. که زمزمه‌های روی کار آمدن رضاخان شنیده می‌شد، علمای مشهد همانند دیگر علما، به ویژه علمای نجف نظری مثبت دربارة به روی کار آمدن رضاخان داشتند. به اعتقاد علما حمایت از رضاخان در این دوره ضامن استقلال کشور و موج جلوگیری از تجزیه‌طلبی کشور می‌شد. دلیل آنها بر این ادعا، سرکوبی «شیخ خزعل» توسط رضاخان بود. اعتماد علمای مشهد به سلطنت پهلوی چندان به طول نینجامید. انتشار بیانیة مخبرالسلطنه در اوایل شهریور 1306 ش. مبنی بر ممنوع بودن امر به معروف و نهی از منکر و تهدید روحانیان، علمای مشهد را به موضع‌گیری واداشت. این خیزش و تقابل در واقعة کشف حجاب و طی قیام «گوهرشاد» در سال 1314 ش. به اوج خود رسید. با شروع نهضت امام در سال 1340 ش. و مطرح شدن لایحة انجمن‌های ایالتی و ولایتی، مردم مبارز و انقلابی مشهد همراه با علما، نقشی بس مهم در حمایت از امام و نهضت ایشان ایفا کردند. وجود دو بیت «میلانی» و «سید حسن طباطبایی قمی» در مشهد و انجمن‌های مذهبی و سیاسی متعدد نظیر: کانون نشر حقایق اسلامی، انجمن پیروان قرآن و... بر تاثیر هرچه بیش‌تر مشهد در این دوره افزود. با وفات میلانی در سال 1354 ش. «سید عبدالله شیرازی» از عراق به مشهد سفر و در آنجا ساکن شد. بیت ایشان و قمی نقش مهمی را در جریان‌های سیاسی و رهبری توده‌های مردمی در سال‌های 1356 و 1357 ایفا کردند.