سبد سفارش شما خالی است!

«نظریة تئاترکراسی که از دریچة تئاتر، رهایی‌بخشی دموکراتیک را جستجو می‌کند، مبانی نظری تحقیق را فراهم می‌آورد. با تکیه به این مبانی، داده‌های تاریخی سامانی پیدا می‌کنند که از سویی حاکی از نقش خطیر هنر تئاتر در تغییر صحنة جامعه برای حضور اقلیت‌های اجتماعی و پیوند استوار آن با نهادهای خودجوش دموکراتیک است و از سوی دیگر خصلت تئاتری حرکت‌های سیاسی نظیر انقلاب مشروطه یا شورش‌ها و حتی سرکوب آنها را نشان می‌دهد... پژوهش حاضر تمرکز خود را روی نمایش‌نامه‌نویسی ـ میرزاده عشقی ـ می‌گذارد که خصلت انقلابی تئاتر را در آثار خود پیوسته حفظ می‌کند و در واپسین اثر خود به کمال می‌رساند». این کتاب تئاتر ایران در سال‌های بین 1285 تا 1304 را بررسی می‌کند.