سبد سفارش شما خالی است!

کارل تئودور درایر، کارگردان و چهره افسانه‌ای تاریخ سینما، مایل بود وامپیر را شعر وحشت بنامد. او در باب اینکه وامپیر چگونه اثری باشد، به بازیگرانش گفته بود: تصور کنید در اتاقی نشسته‌ایم. ناگهان به ما خبر می‌دهند که پشت این در جنازه افتاده است. در یک آن، اتاقی که در آن بودیم دستخوش تغییر می‌شود و عناصر اتاق و حال و هوای آن دگرگون می‌شود. ما تغییر کرده‌ایم؛ اما اتاق از حیث مادی، همان است که بیشتر اشیا آن گونه که ما درکشان می‌کنیم، وجود دارند. می‌خواهم وامپیر چنین تأثیری بر جان مخاطب بگذارد. می‌توان گفت وامپیر در آستانه‌ها ایستاده است. در آستانه مرگ و زندگی و در آستانه سینمای ناطق و سینمای صامت. اینجا، استعاره سینما نه آینه و پنجره، یا چشم و چهره، بلکه تابوت است: همچون زندگی که تنها یک مقصد غایی خواهد داشت: گورستان.