سبد سفارش شما خالی است!

این کتاب به بررسی روابط ایران و شوروی بین دو جنگ جهانی اختصاص یافته و طی آن مباحثی از این دست بازگو شده است: ماهیت و اصول سیاست خارجی شوروی، ابزارهای اجرایی سیاست خارجی شوروی، روابط ایران و روسیه تا انقلاب اکتبر 1917، موضوع‌گیری شوروی در قبال تحولات داخلی ایران، چالش‌ نوین سیاست خارجی، شوروی و جنبش‌های مردمی ایران در دوره‌ی رضاخان، موضع شوروی در قبال تشکیل سلسله‌ی پهلوی، و شوروی و اشغال ایران در شهریور 1320. نگارنده در بخش پایانی کتاب، اذعان می‌دارد: "روابط ایران و شوروی طی دهه‌ی نخست حکومت رضاشاه، فراز و نشیب‌های فراوانی را طی کرد، اما در یک نگاه کلی می‌توان این روابط را در بعد سیاسی تا حدودی صمیمانه و حسنه ترسیم کرد؛ اگرچه در بعد اقتصادی، چالش‌های فراوانی بروز پیدا کرد. در سال‌های 1927 روابط ایران و شوروی به دلیل تیرگی روابط ایران و انگلیس، گسترش فراوانی یافت. رضاشاه توانست در این مقطع، مذاکرات خود را با شوروی تسریع بخشد و در مقابل خواسته‌های شوروی از خود نرمش نشان دهد. در همین سال، قرارداد تجاری و نیز معاهداتی در زمینه‌ی شیلات و عدم تجاوز بین دو کشور منعقد گردید. رشد فزاینده‌ی روابط سیاسی ایران و شوروی در این مقطع تا حدودی متاثر از سیاست و اشتیاق کلی خود روس‌ها بود. مهم‌ترین موفقیت روس‌ها در این بخش، خنثی کردن مساله‌ی تهدید انگلیس نسبت به خود در نواحی شمالی ایران بود". وی در ادامه می‌افزاید: "رضاشاه نتوانست کلیه‌ی اختلافات ایران با شوروی را حل کند و سیاست هماهنگی با آن قدرت را اتخاذ کند و نه آن‌چنان حمایت و پشتوانه‌ی مردمی برخوردار بود که بتواند در مقابل تهدید و فشار مسکو مقاومت نماید. بر همین اساس می‌توان گفت که سیاست رضاشاه میان ترس از شوروی و بی‌میلی نسبت به انگلیس در نوسان بود".