سبد سفارش شما خالی است!

پیوستگی استعماری آسیای میانه در نیمه‌ دوم قرن نوزدهم به امپراتوری روسیه، به معنای پایان طمع سیری‌ناپذیر این امپراتوری برای گسترش سلطه‌ سیاسی و اقتصادی‌اش بر سرزمین‌های دیگر نبود. سرمایه‌داری رو به گسترش تزاری، با بهره بری بی‌حدومرز از منابع طبیعی غنی آسیای میانه، به شمال ایران و افغانستان روی نهاد تا این سرزمین‌ها را به سپهر نفوذ اقتصادی و سیاسی خود بکشاند. بهرام الدین صلاح الدینویچ منانف، در این پژوهش تصویر و کارنامه‌ای از تلاش آرام ولی پیوسته‌ امپراتوری تزاری برای چنین نفوذی در جنوب مرزهای استعماری‌اش، به‌ویژه ایران، به دست می‌دهد.