آزادی سیاسی در اندیشههای شیعه و معتزله (امام خمینی و قاضی عبدالجبار)
به اعتقاد بسیاری از پژوهشگران و صاحبان اندیشهی اسلامی، مسالهی آزادی در اندیشهی سیاسی شیعه ذیل مفهوم عدالت تعریف میشود، در حقیقت زمانی که در تفکر شیعه سخن از آزادی و تعریف و توشیح کاربردی آن میرود با نوعی تعریف برابری مدنی نیز روبهرو میشویم که با تحقق مسالهی عدالت جانمایه میگیرد. در عین حال اندیشهی سیاسی شیعه و همچنین معتزله بر اساس تعریف بنیادین آزادی به عرضهی روشها و رویکردهای انتقادی نسبت به حاکمیت وقت و نظام موجود در عصر و زمانهی خویش پرداخته و از همین رو آزادی به مثابه "انتقاد و اعتراض" در اندیشهی معتزله مطرح گشته است. نویسنده در کتاب حاضر کوشیده است مفهوم مذکور را ذیل آراء و نظرات دو تن از اندیشمندان جهان اسلام، یعنی امام خمینی به منزلهی متفکر شیعی و قاضی عبدالحیار همدانی ـ در قرن چهارم هـ . ـ به منزلهی متفکری معتزلی توضیح دهد.