سبد سفارش شما خالی است!

یکی از مهم‌ترین سرچشمه‌های بی‌توجهی به تئاتر کودک و نوجوان، عدم شناخت کودک و نوجوان و کار برای آنان و ارتباط با این گروه سنی است. در نگاهی گذرا به نمایش کودک و نوجوان در ایران می‌توان گفت که این نمایش به شیوه غربی‌اش حدود هشتاد سال پیش پا به عرصه گذاشته است؛ از آن زمان که مدرسه‌ها و بعد کودکستان‌ها کم‌کم ایجاد گردیدند و مربیان ایرانی و غیر ایرانی با ترتیب دادن نمایش به پرورش کودکان به شکل غربی همت گماردند. دهه 40 پای‌گیری و تاسیس کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را به همراه دارد که در آن تئاتر به عنوان یک شاخه آموزشی پذیرفته می‌شود. اما تئاتر کودک و نوجوان حدود یک دهه است که وضعیت اسف‌باری دارد و هم‌چنان سیر قهقرایی را طی می‌کند. این نمایش، امروزه به صورت تفننی، بی‌برنامه، خودرو، بی‌ضابطه، بی‌رابطه، بدون شناخت، سست و سرشار از کلیشه‌های نخ‌نما وجود دارد که عوامل آن را می‌توان در نبود مدیران با تجربه، مربیان آگاه و برنامه‌ریزی صحیح دانست. مجموعه حاضر دربرگیرنده مقالاتی در خصوص تئاتر کودکان و نوجوانان است. بر این اساس بخش نخست شامل گفت‌وگوی صاحب‌نظران این حوزه در خصوص گذشته تئاتر کودک و نوجوان و بعضی از علل عدم رشد آن است. در بخش دوم با عنوان «نمایش کودکان و نوجوانان»، ضرورت پرداختن به تئاتر دانش‌آموزی مطرح گردیده است. در مقاله‌های این بخش به نمایش، نمایش‌نامه، بازیگری، کارگردانی و شیوه اجرا یا نمایش دانش‌آموزانی پرداخته شده و در مقدمه آن به ضرورت توجه به تئاتر تاکید شده است. مقالاتی در خصوص پیشینه نمایش‌نامه‌نویسی تئاتر کودک و نوجوان، بخش نقد و نظر و یک خاطره («از این‌جا تا ماکاکی» سفر با تئاتر سیار) از دیگر بخش‌های کتاب است.