سبد سفارش شما خالی است!

سبک شعر فارسی دری را از ابتدای نیمۀ دوم قرن سوم تا قرن پنجم، «سبک‌شناسی» می‌گویند. این سبک آثار اولیۀ زبان فارسی را شامل می‌شود. از دیدگاه تاریخی، سبک خراسانی دورۀ طاهری، صفاری، سامانی و غزنوی را دربرمی‌گیرد که بیش‌تر آن مربوط به دورۀ سامانیان و غزنویان است. این سبک را ترکستانی یا سامانی نیز نامیده‌اند. از مختصات زبانی، فکری و ادبی این سبک می‌توان این موارد را برشمرد: وجود برخی از لغات مهجور؛ روحیۀ برون‌گرایی در شعر این دوره؛ غلبۀ دیدگاه عقلانی بر احساسی؛ وجود روحیۀ حماسی در شعر این دوره؛ وجود مضامینی چون حکمت و موعظه و حماسه و غنا؛ و رواج قالب قصیده. کتاب حاضر به بررسی سبک خراسانی و ویژگی‌های آن، نیز معرفی برخی از شاعرانی که به این سبک شعر سروده‌اند اختصاص یافته است. از جملۀ این شعرا عبارت‌اند از: رودکی؛ شهید بلخی؛ ابو شکور بلخی؛ دقیقی؛ کسایی مروزی؛ فردوسی؛ و عنصری.