از اشارتهای دریا: بوطیقای روایت در مثنوی
شعر فارسی - قرن 7ق. - تاریخ و نقد / مولوی، جلالالدین محمدبن محمد، 604 - 674ق. - نقد و تفسیر
مخاطب مثنوی در همان نخستین آشناییها در مییابد که با کتابی ممتاز سرو کار دارد. این تمایز مثنوی از منظومهها و کتابهای دیگر کار آسانی نیست؛ امّا این قدر که شکل و شیوه متن با راز امتیاز آن پیوندی نزدیک و استوار دارد: شیوه عجیبی که روایت با آن پیش میرود و در عذری فراتر، شکل غریبی که در کلّیت کتاب چشمگیر است. بوطیقای روایی مولانا ویژگیها و پیچیدگیهای خاصّ خود را دارد و در پیوندی ژرف با جهانشناسی و شخصیت و تجربههای اوست. کتاب حاضر دریچهای به هنر روایتگری مولانا و بر چشمگیرترین جنبههای روایت شناختی مثنوی، مسائلی چون تغییر زاویه دید؛ اسالیب خطاب؛ چندآوایی شدن روایت؛ گریز و تداعی؛ رها کردن قصه و باز آمدن به آن؛ بداهه و حسّ لحظه؛ جنبة شفاهی روایت؛ زبان و روایت؛ جنبههای شاعرانه و داستانی روایت؛ در آمیختن قصّهها؛ زمان و روایت؛ روایت و تلقّی موسیقایی راوی از هستی؛ کوشش راوی برای قرار دادن مخاطب در موقعیت قصّه و آغازگری و پایانبندی روایت.