سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در این کتاب دو دیدگاه فردگرایی و رابطه‌گرایی را با ‌هم مقایسه می‌کند و بدین منظور از استعاره‌هایی چون قلب، روح، خویشتن، دره و برهوت استفاده می‌کند. بی‌تردید مهم‌ترین دست‌مایه «بروکس» در کتاب «آن‌سوی ایگو»؛ تلاشی برای رسیدن به زندگی اخلاقی داستان «کوه اول و دوم» است. زندگی روی «کوه اول» در این کتاب به شرایطی می‌پردازد که آدم‌ها بیشتر به دستاوردهای فردی توجه می‌کنند و انگیزه و انرژی درونی‌شان را برای رسیدن به این مقصودها صرف می‌کنند. انسان‌هایی که در این وادی سیر می‌کنند پیروان سرسخت فردگرایی‌اند. به اعتقاد بروکس، یکی از مهم‌ترین دلایل بروز مشکلات روانی جوامع پافشاری‌ بر همین فرهنگ است. همان‌طور که از عنوان این مرام اجتماعی می‌توان فهمید، فردگرایی ما را به‌سوی انزوا سوق می‌دهد، زیرا درنهایت منفعت فردی از همه‌چیز مهم‌تر می‌شود. اما درمقابل انسان‌هایی داریم که به تعبیر بروکس به منزلگاه «کوه دوم» رسیده‌اند. شرایط سخت زندگی‌ این آدم‌ها (که در کتاب به تفصیل به آن‌ها اشاره خواهد شد) طعم متفاوتی از حیات را به آن‌ها می‌چشاند. آن‌ها عمیق‌تر می‌شوند و آسیب‌پذیری‌شان را درک می‌کنند. فهم آسیب‌پذیری همیشه به افراد کمک می‌کند تا به یکدیگر نزدیک‌تر شوند. درنتیجه، این انسان‌ها مسیر کمک به دیگران، برقراری رابطه و ترمیم ساختارهای آسیب‌دیده اجتماعی را پیش می‌گیرند.