سبد سفارش شما خالی است!

می‌توان آثار ادبی ـ به خصوص قصه‌های نویسندگان کشورمان ـ را در دو بخش مکان و دیگر مکان بررسی کرد. اما از آن‌جا که بخش اعظم قصه‌نویس را قصه‌هایی معطوف به مکان (مکان زمان: طرح و توطئه، شخصیت و زمینه) و (امکان زبان: لحن و سبک) و به طور کلی تاکید و توجه به طرح و توطئه و بعد علت و معلول، تشکیل می‌دهد، کفة مکان نسبت به کفة دیگر مکان که شامل الگوی قصه می‌شود، سنگین‌تر است. اما باید پذیرفت، همان‌ اندازه که به مکان زمان‌مند باید معتقد بود، باید زمان مکان‌مند را نیز باور داشت. از این رو می‌توان گفت که نگاه و توجه در اولی معطوف به طرح و توطئه و در دومی به الگو است؛ همان عنصری از قصة مکان که به ما امکان می‌دهد اثر ادبی را افزودن و تداوم بدانیم و باور کنیم. کتاب حاضر مطالعه‌ای در شناخت قصه‌نویسی در ایران است. فصل اول به عنصر «ناگهان» در قصة امروز اشاره دارد. در فصل دوم به عنصر لحن، مشبک‌سازی، مکان و دیگر مکان توجه شده است و فصل سوم نیز به بررسی چند کتاب اختصاص دارد.