سبد سفارش شما خالی است!

ریشة تئاتر معاصر ایران را باید در «نمایش‌های شادی‌آور» که از اواسط عهد صفوی شروع شده است، یافت. در این دوره، گروه‌هایی که به کار شادمان کردن مردم سرگرم بودند، به تدریج به گروه‌های «تقلیدچی» تبدیل شدند. در آغاز، تقلید آنان عبارت بود از تقلید لهجه‌ها و خصوصیات مردم روستایی و ساده، اما کم‌کم تقلیدشان با داستان همراه شد و به تئاتری همراه با حوادث ساده و جزئی و بی‌تحرک و وقایعی اغلب زاید تبدیل شد. نویسندة کتاب حاضر، به همین منوال سیر تاریخی نمایش را در ایران و به خصوص در شهر اردبیل بررسی و بیان کرده است.