سبد سفارش شما خالی است!

بی‌ثباتی، منازعه و رقابت سیاسی از جمله مهم‌ترین مفاهیمی هستند که از جایگاه خاصی در حوزۀ ساخت سیاسی برخوردارند. نظام سیاسی و حکومتی زمانی می‌تواند پایدار باشد، که با مخالفت‌های گسترده، شورش‌ها و بحران‌های سخت روبه‌رو نباشد؛ از این رو «ثبات» یا پایداری همواره یکی از اهداف مهم حاکمان سیاسی بوده است. بی‌ثباتی سیاسی به تصمیمات و سیاست‌های حکومت‌گران و واکنش‌های اعتراض‌آمیز مردم، اشاره دارد که ساختار نظام سیاسی موجود یا اقتدار حاکم را به چالش بکشد. رقابت سیاسی مترادف با نزاع و خشونت سیاسی نیست، بلکه برای گریز از آن صورت گرفته و غایت آن رسیدن به ثبات سیاسی است. نخبگان سیاسی همان صاحبان قدرت در یک نظام سیاسی هستند که بیش‌ترین دسترسی و کنترل را بر ارزش‌های سیاسی، به ویژه قدرت، دارند. منازعه نخبگان سیاسی عبارت است از رابطۀ مخالفت‌آمیز و تعارضی میان صاحبان قدرت حاکم و دارندگان مناصب رسمی که از صدر کنترل ارزش‌ها، فرصت‌ها و امتیازات مورد علاقۀ یک‌دیگر می‌باشند؛ و دست‌یابی هریک از آن‌ها به امتیازات و فرصت‌ها سایرین را از رسیدن به آنها بازداشته و منافع آنان را به خطر خواهد انداخت. منازعۀ نخبگان سیاسی، نقش مهمی را در بی‌ثباتی سیاسی ایفا می‌کند. نظام جمهوری اسلامی نیز همانند هر نظام سیاسی دیگر شاهد منازعاتی بوده است، اما منازعات سیاسی نخبگان در حدی نبوده است که موجب بی‌ثباتی نظام شود. نگارنده در این کتاب، مفاهیمی مانند رقابت، منازعه، نخبه، بی‌ثباتی؛ تاثیر منازعه نخبگان بر بی‌ثباتی سیاسی در دورۀ بعد از خرداد 1376؛ و ثبات سیاسی در جمهوری اسلامی ایران را بررسی می‌کند.