سبد سفارش شما خالی است!

بین‌المللی شدن آموزش عالی به لحاظ نظری عبارت است از: «فرآیند تلفیق ابعاد بین‌المللی، بین‌فرهنگی و جهانی در اهداف، مأموریت‌ها، کارکردها و نیز عرصه آموزش عالی». بین‌المللی شدن آموزش عالی در عمل «فرآیند تجاری‌سازی آموزش عالی و بازاریابی تولیدات پژوهشی و رقابت برای جذب نخبگان (اعم از دانشجویان و پژوهشگران خارجی) و دانشجویان برخوردار از کشورهای درحال ‌توسعه به‌منظور درآمدزایی و جبران کسری بودجه، افزایش پروفایل ملی دانشگاه و کسب اعتبار بین‌المللی برای دانشگاه و مدیریت آن» می‌باشد. براساس این تعریف، بین‌المللی ‌شدن آموزش عالی به لحاظ سیاستی از شش عنصر اصلی برخوردار است که شامل پذیرش و جذب دانشجو از کشورها و خانواده‌های برخوردار، تجاری‌سازی آموزش و تحقیق، رقابت و افزایش اعتبار و جایگاه بین‌المللی، جذب نخبگان و مهاجرت سرمایه‌های انسانی، و بازاریابی آموزش و تحقیق می‌شود. در این کتاب پس از بررسی مباحث نظری روندهای بین‌المللی شدن در آموزش عالی، تجارب داخلی و تجارب جهانی در این حوزه و بسترها و موانع آن، مورد مطالعه تطبیقی قرار می‌گیرد.