سبد سفارش شما خالی است!

طبق نظر مشهور، اضطرار با بیم عقلایی - نه صرف پندار- از رسیدن زیانی که به‌طور معمول قابل تحمل نیست، محقق می‌شود؛ خواه برای خود انسان باشد یا فردی که حفظ او بر انسان واجب است؛ ضرر نیز جانی باشد یا مالی و یا نسبت به آبرو؛ ضرر جانی نیز در حد کشته شدن باشد یا نقص عضو یا پیدایش بیماری یا شدت پیدا کردن آن یا طولانی شدن دوره درمان یا مشکل شدن مداوا و یا پیدایش عارضه‌ای که منجر به یکی از آسیب‌های یادشده گردد. هرچند جایگاه اصلی این قاعده در فقه، باب خوردن و آشامیدن است، اما کارایی زیاد آن در حل مسائل فقهی، موجب شده تا به مناسبت، در دیگر باب‌‌های فقهی نیز مطرح گردد. در این کتاب ضمن بررسی قاعده اضطرار در فقه امامیه، به تبیین ویژگی‌ها، موجبات و شرایط قاعده پرداخته شده و نیز مصادیق، استثنائات و اثرات این قاعده به تفصیل بیان می‌شود.