سبد سفارش شما خالی است!

عقب‌ماندگی ذهنی، نوعی ناتوانی است که با محدودیت‌های قابل توجهی در عملکرد هوش و رفتار انطباقی مشخص می‌شود. این معلولیت قبل از 18سالگی اتفاق می‌افتد و شیوع آن بین 1تا 3درصد از کل جمعیت، تخمین زده می‌شود. بیشتر افرادی که معلولیت ذهنی تشخیص داده می‌شوند در گروه ناتوانی‌های ذهنی قابل آموزش قرار می‌گیرند. کودکان و نوجوانان دارای معلولیت ذهنی فاقد مهارت‌های اجتماعی هستند. بنابراین‌، آموزش مهارت‌های اجتماعی معمولا بخشی جدایی‌ناپذیر از برنامه‌ها برای افراد دارای معلولیت ذهنی است. در این کتاب، «چگونگی آموزش مهارت‌های سازگاری و خودکارآمدی دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی»، شرح داده می‌شود.