سبد سفارش شما خالی است!

ثمرۀ ازدواج امام حسین (ع) و شهربانو ـ دختر یزگرد ساسانی ـ کودکی به نام "علی" بود که در سال 28 هجری در مدینه متولد شد. وی بعدها به دلیل عبادت فراوانش به سجاد و زین‌العابدین معروف شد. امام سجاد (ع) دوران کودکی را در آغوش پرمهر و محبت امام علی (ع) و پدرش تعلیم و پرورش یافت و درس ایثار، گذشت، فداکاری، تقوا و پرهیزگاری را نزد جد، پدر و عموی بزرگوارش آموخت. ایشان با مردم به مهربانی رفتار می‌کرد و به فقیران بسیار کمک می‌نمود. امام سجاد (ع) تا قبل از ماجرای کربلا مشغول آموختن علم و دانش بود. با شروع حادثۀ کربلا همراه پدر و خانواده در آن‌جا حضور داشت، اما به دلیل بیماری نتوانست در جنگ شرکت کند. امام در این روز شاهد شهادت مظلومانۀ پدر، برادر و سایر بستگان و شیعیان بود. پس از آن، زندگی امام سجاد (ع) در مدینه با سختی‌های فراوانی همراه بود. حادثۀ عاشورا هراس شدیدی در مردم ایجاد کرده بود و امام به راحتی نمی‌توانست با مردم سخن بگوید. از این رو ایشان دعا را برای انجام تکلیف الهی انتخاب کرد و با این روش مردم را کم‌کم با معارف دینی آشنا ساخت. مجموعه‌ دعاهای آن حضرت در کتابی به نام "صحیفۀ سجادیه" جمع‌آوری شده است که دقیق‌ترین مسائل توحیدی، عبادی، اجتماعی و اخلاقی را دربردارد. سرانجام حضرت در سال 95 هجری پس از 35 سال امامت به تحریک هشام، برادر و جانشین ولید بن عبدالملک ـ خلیفۀ اموی ـ مسموم شد و به شهادت رسید و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.