برنامهریزی
امروزه، با توسعهی جوامع و سازمانها در سراسر دنیا، برنامهریزی، به صورت یکی از تدبیرهای اساسی و ابزار مدیریتی درآمده است. برنامهریزی برای طراحی وضعیت مطلوب آینده است که با استفاده از تجربهها و دانستههای گذشته، امکانها، فرصتها و محدودیتها، تحولها و تغییرهای آینده را طرحریزی میکند. برنامهریزی در سطحهای برنامهریزی کلان و سازمانی مورد بحث قرار میگیرد، که برنامهریزی سازمانی خود شامل چندین برنامهریزی فرعی از جمله برنامهریزی استراتژیک، عملیاتی و تخصصی است. نویسنده در این کتاب نخست به اصول برنامهریزی توسعه (کلان)، تعریفها، فایده و هدفهای آن، روشهای این نوع برنامهریزی و اجرای آن در نظامهای اقتصادی، سوسیالیستی، سرمایهداری و اقتصادی مختلط میپردازد و سپس با اشاره به مقولهها، استراتژیها و نارساییهای این برنامهریزی در کشورهای در حال توسعه، برنامهریزی توسعه در ایران را ارزیابی و مشکلات آن را بیان میکند. نویسنده در ادامه به موضوع برنامهریزی سازمانی، انواع آن، ویژگیها و جایگاه هریک از انواع آن میپردازد و آنگاه روشهای برنامهریزی، طراحی و ترسیم شبکهی برنامهریزی و نیز پروژههای عملی مانند پروژهی استخدام نیروی انسانی، مراسم افتتاح کتابخانهی ملی و مواردی از این قبیل را بررسی میکند.