سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در کتاب پژوهشی حاضر با استفاده از روش جامعه‌شناختی درصدد اثبات این فرضیه برآمده است که در دوران معاصر پارادایم جدیدی با عنوان «پارادایم دین‌داری ابرعرفی» و یا به عبارتی تشدید «سکولاریته» در زمان کنونی برای دین‌داری رقم خورده است. بر این اساس نویسنده در صدد است علت رشد و توسعه حیرت‌انگیز جنبش‌های معنوی نوپدید در دهه‌های آخر قرن بیستم را تبیین کند. در این راستا ضمن معرفی دو پارادایم دین‌داری بیش از حاکمیت فرهنگ مصرفی یعنی پارادایم تعالی‌گرا و پارادایم عرفی و مقایسة آن‌ها، نظرات پسامدرنیستی اندیشمندانی چون: «نیل بل»، «پاکولسکی ولش» ارائه و پس از آن تحول‌های مفهومی مؤلفه‌های درون‌دینی یعنی: «خدا» و «نجات» در دورة «پساسنّت» بررسی گردیده است. در پایان وضعیت عرفان در پارادایم‌های معرفی شده، تحلیل و به وضعیت ایران نیز در ارتباط با موضوع، اشاره گردیده است.