سبد سفارش شما خالی است!

کتاب حاضر، با مقدمه‌ای نسبتاً طولانی درباره مفهوم حکمت و نسبت و سابقه آن در ادیان، قرآن و حدیث، فلسفه و فرهنگ ایرانی آغاز می‌شود. در فصل اول ابتدا با توجه به برخی شواهد از قدمت حکمت و حضور برخی حکما در سده‌های اولیه ظهور اسلام سخن می‌رود و اینکه تصوف تنها جریان معنوی و عرفانی در ایران نبوده است. فصل دوم به مفهوم حکمت در متون تعلیمی صوفیه تا پایان قرن هفتم اختصاص دارد. همچنین در این فصل به مفهوم حکمت در آثار صوفیان بزرگی (سنایی و عطار و مولوی) می‌پردازد که ادبیات عرفانی فارسی مدیون و مرهون آنان است. فصل سوم در بحث «حکمت در نگاه ابن‌عربی و شارحان آثار وی» به‌طور جداگانه به عرفان نظری «ابن‌عربی» و مفهوم حکمت در این مکتب مهم و تقریباً فراگیر در تصوف پس از قرن هفتم می‌پردازد و به دنبال آن به سبب تأثیر «ابن‌عربی» بر مکاتب عرفانی در میان شیعه در بحث «پیروان شیعی ابن‌عربی» به پیشینه مکاتب عرفانی شیعه اشاره می‌شود.