سبد سفارش شما خالی است!

«قیصر امین‌پور» شعر را از سال‌های 58-57 و با انتشار چند کارنیمایی آغاز کرد. او این سال‌ها را با تمرین نوجویی در آفرینش آثار و البته بدون هیچ‌گونه حادثه و زبان و فکری پشت‌سر گذاشت این حضور، در دامه با تلاش شاعر و تجربه‌های اندوخته‌شده، بر اثر مطالعات و آشنایی عمیق‌تر با شعر و دیگران، زمینه را برای بروز خلاقیت‌های ذاتی قیصر فراهم آورد؛ آن‌چنان که وی از ابتدای دهة شصت با انتشار «تنفس صبح» نام خود را در جامعة ادبی ثبت کرد. در بسیاری از سروده‌های او سادگی زبان و تصاویر خیال چنان است که گوی صور خیال شعر مانند جویباری زلال در بستر زبان پیراستة شاعر جاری می‌شوند و خواننده را از ارتباط صمیمی و سیال با شعر بی‌نصیب نمی‌گذارد. قیصر، هم‌چون دیگر شاعران دهة نخستین انقلاب، عمدتا شاعری تصویرگراست و بی‌محابا در تصویرآفرینی از اصطلاحات متناسب با فضای فرهنگی انقلاب و جنگ تحمیلی بهره می‌گیرد. او به رغم توجه جدی به شعر نو، نگاهی به سنت و عوامل سنتی خیال‌انگیز ما در شعر دارد. اهمیت شعر قیصر به عنوان شاعری نوپرداز، در به کار بستن شگردهای شعر کلاسیک در اشعار آزاد است. کتاب حاضر پس از گذری بر شعر ایران در سال‌های پیش از انقلاب، به بررسی زندگی و شعر شادروان قیصر امین‌پور، و نیز بررسی ابزارهای شعر‌آفرینی وی به بازتاب انقلاب و جنگ و جریانات اجتماعی در شعر او، همچنین بررسی سیر تحول و اندیشة وی اختصاص دارد.