سبد سفارش شما خالی است!

از دیرباز در فرهنگ ایران کهن، اندرزنامه‌ها، آیین‌نامه‌ها، تاج‌نامه‌ها و خردنامه‌ها از نظر کمی و کیفی از اهیمت بالایی برخوردار بوده‌‌اند. اندرزنگاری ایرانی در دامان اسلام، با بهره‌گیری از مضامین اخلاقی و حکمی قرآن، حدیث و جنبه‌های اجتماعی و حکومتی برخاسته از شریعت، غنای ویژه‌ای یافت تا جایی که سبب به وجود آمدن سلسله آثار مدونی شد که مجموع آن‌ها در دوران‌های مختلف به آشنایی حکام و فرمانروایان بیگانه با اصول حکومت‌داری و مبانی سیاست مدرن و نیز تربیت ایشان کمک کرد. از جمله این کتب اخلاقی، رساله کوچک «اخلاق علایی»‌است که در قرن 9 هجری به دست شیخ هبة الله بن عطاء الله بن لطف الله بن سلام الله بن روح الله حسینی شیرازی، معروف به «شاه میر» به نگارش درآمده است. کتاب حاضر به معرفی این کتاب و متن آن اختصاص دارد.