سبد سفارش شما خالی است!

هر شعر دارای شخصیت خاص خود است که آن را از اشعار قبل و بعد از خود متمایز می‌کند. ویژگی‌های یک شعر که به صورت دوبه‌دو به یکدیگر اتصال می‌یابند، ساختار ژنی یک شعر را می‌سازند. نویسنده در این کتاب برای تحلیل ساختار یک شعر نظریه‌ای با عنوان «ماتریس ضریب اثر» را ارائه کرده است و براساس آن به بررسی اشعار «نیمایوشیج»، «احمد شاملو»، «فروغ فرخزاد»، «مهدی اخوان ثالث»، «هوشنگ ایرانی» و «مسعود احمدی» می‌پردازد.