سبد سفارش شما خالی است!

نوشتار حاضر با استفاده از شیوه‌های نقد مدرن به معرفی دیدگاه فردوسی درباره‌ی عشق و زن در شاهنامه می‌پردازد. مؤلف در ابتدای کتاب، به‌طور مختصر«هرمونیک» را تعریف می‌نماید که بیان علل تأویل‌گری در راستای نگاهی نو به ادبیات است. سپس به گستردگی زمینه‌های اساطیری و روان‌شناختی شاهنامه و تحلیل داستان‌های عاشقانه‌ی آن می‌پردازد. به طوری که بخش چهارم تا دهم کتاب به تحلیل داستان‌های«زال و رودابه»، «رستم و تهمینه»، «گردآفرید و سهراب»، «سودابه و سیاوش»، «بیژن و منیژه»، «کتایون و گشتاسب» و «شیرین و خسرو» اختصاص یافته‌است. بخش آخر کتاب نیز به نقد فمینیستی زنان شاهنامه اختصاص دارد.