سبد سفارش شما خالی است!

نویسنده در کتاب حاضر با استفاه از روش توصیفی ـ تاریخی و شیوة تحلیل محتوا، ضمن پرداختن به تاریخچه و ریشه‌شناسی هرمنوتیک و هرمنوتیک غربی و معرفی بنیان‌گذاران و نظریه‌پردازان این حوزه «آگوستین قدیس»، «شلایرماخر»، «ویلهلم دیلتای»، «نیچه»، «هایدگر»، «گادافر»، «مایل ریکور»» و «یابس ـ آبزر»، بررسی نوع نگاه ادبای اسماعیلیه به مفهوم «هِرمِسانگی» و کاربست آن در آثار مکتوب ایشان پرداخته است. در این رهگذر مشخص می‌شود که شاعر و نویسندة اسماعیلی به تأویل آگاهانه و ظاهراً افراطی از گزاره‌های دینی و... پرداخته و آن را در سروده‌ها و نوشته‌های خود به نمایش گذاشته است. دستیابی به این هدف زاویه‌ای جدید در نوع نگاه به «هرمسانگی قدیم» و «پیوندهای آن با هرمنوتیک مدرن امروز» را آشکار می‌کند و مشخص می‌سازد که دست‌کم در بخشی از ادبیات کلاسیک ایران بحث‌هایی از این دست رواج داشته است.