سبد سفارش شما خالی است!

رویکردی قرآنی، روایی و فقهی در مورد جواز یا عدم جواز شعر و شاعری و مواردی از مدح و ذم صورت گرفته در این زمینه در آموزه‌های اسلامی است. در این اثر ابتدا دیدگاه‌های مفسران قرآن و سپس فقهای شیعه در مورد ماهیت شعر و شاعری و علت تحریم و نکوهش آن در قرآن و سنت منعکس شده و آنگاه شعر و شاعری از دیدگاه اهل‌بیت و مصادیق ممدوح و مذموم آن بیان شده است. نویسنده به تشویق و احترام نمودن شاعرانی همچون حسان بن ثابت انصاری، کمیت اسدی، سید حمیری، دعبل خزایی و فرزدق در مدح و رثای اهل‌بیت(ع) شعر سروده و فضایل خاندان رسول خدا و عقاید حقه اسلامی را در اشعار خود گنجاندند، اشاره نموده و از این منظر شعر و شاعری را در دین اسلام ستوده است. وی همچنین به نمونه‌هایی از شعر شاعران مسلمان که از لحاظ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دارای تأثیرات مثبتی در جهان اسلام بوده و ابعادی از ظلم و ستم حاکمان جور را به تصویر کشیده است، اشاره نموده و فضیلت سرودن شعر در مصیبت امام حسین(ع) و ثواب عظیم مترتب بر آن را بیان نموده است. وی علت تحریم شعر را وجود نوعی موسیقی در آن و استفاده از آن در مجلس لهو و لعب و نیز هجو مؤمنان و پرداختن به جنبه‌های غیر واقعی در آن دانسته و موارد جواز و منع آن را بیان نموده است. در بخش دوم کتاب اشعاری از نویسنده که در موضوعات مختلف دینی و مدح و رثای اهل‌بیت سروده شده است، گردآوری شده است.