سبد سفارش شما خالی است!

در میان چهره‌های سیاسی از مشروطه به بعد، امیرعباس هویدا از مشهورترین و قابل توجه‌ترین آن‌هاست. محیط تربیتی هویدا، چگونگی ورودش به فعالیت‌های سیاسی، نحوه‌ی رسیدنش به نخست‌وزیری، دوام دولت او، رابطه‌اش با شاه، وزیران، نمایندگان و مردم و سرانجام ویژگی‌های فردی‌اش، او را به پدیده‌ای قابل مطالعه تبدیل کرده است. هنگامی که هویدا به نخست‌وزیری رسید، کم‌ترین سابقه‌ی کار را در پست‌های مدیریتی داشت و اغلب ناظران سیاسی، عمر دولت او را کوتاه پیش‌بینی می‌کردند، اما هویدا طولانی‌ترین دولت را در میان هفتاد و پنج دولت دوره‌ی مشروطه داشت. هویدا در حالی نخست‌وزیر کشوری اسلامی شده بود که بیش‌تر سال‌های عمر خود را بیرون از میهن گذرانده بود و بی‌تردید پدر و پدربزرگش بهایی بودند. به همین دلیل دوره‌ی طولانی نخست‌وزیری او، بهترین فرصت برای گسترش فرقه‌ی بهائیت در ایران بود. هویدا در عین حال که ادعای روشنفکری و آزادی‌خواهی داشت، بیش‌ترین هم‌کاری را نیز با دیکتاتوری محمدرضا پهلوی انجام داد و هیچ‌گاه حاضر نشد علیه شاه سخنی بگوید. با این حال، پس از انقلاب، در زندان به جمهوری اسلامی رای داد و از سرنگونی دیکتاتوری شاه اظهار خرسندی کرد. کتاب حاضر، نگاهی است به زندگی، افکار و گرایش‌های امیرعباس هویدا و نیز بررسی برآمدن، کارکرد و زمینه‌ها و دلایل سقوط وی.