سبد سفارش شما خالی است!

قرآن حکیم، موصوف به صفاتی نظیر حکمت و علم و خیر و رحمت است و به صورت وحی نازل شده است. معارف قرآن کریم از جهت ظهور و خفاء در سه مرتبه است: اول رتبه‌ی بی‌نیاز از تفسیر و توضیح که درک آن برای همه میسر است. دوم رتبه‌ی فراتر از فهم عوامل که نیاز به تفسیر و شرح و تبیین و نیز تدبر وقت در عبارات دارد. و سوم رتبه‌ی ویژه‌ی پیامبران الهی و راسخان در علم که فهم آن برای همگان میسر نبوده و نیازمند تاویل است. در طول قرون حکیمان مسلمان بر اساس توافق میان شرع و عقل و با بکارگیری عقل و ادراک فلسفی، در تفسیر و تاویل قرآن کریم به سنت تفسیر فلسفی دست یافته‌اند، آن‌ها ماهیت نبوت و وحی را از جهت معرفت‌شناسی تحلیل کرده‌اند. از جمله‌ی این حکیمان، فارابی، ابن سینا و سهروردی ـ متوفی در 587 هـ . ق ـ می‌باشند. سهروردی رویکردی عظیم نسبت به قرآن کریم و حدیث دارد و این دو از مهم‌ترین منابع اندیشه‌ی او در سلوک فلسفی و عرفانی است. او بیش از هر فیلسوف مسلمان دیگر به قرآن و سنت توجه کرده است. سهروردی پس از طرح مسائل فلسفی مانند وجود، واجب الوجود، عقل و نفس و انسان، به قرآن کریم به عنوان موید استناد کرده است. در نوع استناد و استفاده‌ی سهروردی از قرآن کریم به برخی نکات می‌توان اشاره کرد: وی در بسیاری موارد آیه‌ای را به استناد به آیات دیگر تفسیر و تاویل می‌کند؛ تایید مسائل فلسفی با شواهد قرآنی، ثمره‌ی استنادهای سهروردی به قرآن است؛ او برخی از منازل و مقامات سلوک را با آیات الهی بیان می‌کند؛ هم‌چنین وی گاه به احادیث نبوی و سخنان امام علی (ع) استناد کرده است و بسیاری موارد دیگر. کتاب حاضر شامل اندیشه‌های شیخ اشراق سهروردی در حوزه‌ی تفسیر و تاویل قرآن کریم است، که بر اساس سوره‌ها و آیات قرآن کریم تنظیم شده است.